De dag dat ik moeder werd.
Op 6 april 2003 werd ik moeder.
Ik heb jou laten groeien in mijn buik en na een vlotte bevalling was je er. Met mijn eigen handen jou uit mijn schoot gepakt, in mijn armen genomen en voor altijd in mijn hart gesloten.
Zo werd ik moeder.
Mijn menstruatie kwam niet op de dag dat ik die verwachte, ik was amper overtijd en ik voelde ‘er groeit een kind in mij’. Bij 10 weken zwangerschap voelde ik iets fladderen als een vlinder in mijn buik en realiseerde ik me tijdens een autorit ‘we zijn nu samen’. God, wat moest ik wennen aan mijn dikker wordende buik. Toen ik 3 maanden zwanger was kreeg ik een hele erge bloeding. Doodsbang was ik om jou te verliezen. Het bleek een voorliggende placenta en alles kwam goed.
Op je verjaardag braken ’s ochtends vroeg de vliezen en draaide ik me nog een keer om. ’s Middags genoten van één brok natuurgeweld. Gekropen door de gang, gezeten onder de douche en gepuft in het bad. En even na 7 was je er.
Bevallen? Ik zou het morgen weer doen.
In de kraamtijd kwamen er uit verschillende hoeken allerlei goedbedoelde adviezen over mijn ongeschikt bevonden tepels. Borstvoeding was er in overvloed, het kwam er alleen niet uit. Van huisarts, verloskundige, kraamverzorgster tot lactatiedeskundige – allen gaven adviezen die niet het gewenste resultaat opleverden. Geen tevreden baby, maar een krijsende baby en een wanhopige moeder. Rondlopen, draagdoek, inbakeren. Gebroken nachten. Slaapgebrek. Ik voelde me onzeker en incapabel toen ik op dag 5 besloot te stoppen met de borstvoeding. De borstontsteking was dusdanig dat ik in staat was mijn borsten met een bot mes te laten afsnijden. Dat vertellen ze niet vooraf. De roze wolk was een paar dagen gitzwart. Bezoek kreeg mijn niet te zien, ik bleef in bed.
Niet goed genoeg
De borstvoedingmaffia had me het gevoel gegeven dat ik had gefaald. Ik heb je niet de best mogelijke start gegeven. Foutje bedankt. Niet goed genoeg, niet het beste gegeven. Ik kon niet wat andere vrouwen ogenschijnlijk wel konden. De angst tekort te schieten, blunders te begaan, het fout te doen…
Dan het consternatiebureau. Adviezen over jouw gewicht. Je was te dik, werd gezegd. Dat sneed in mijn ziel. Ik vond je prachtig. Toen we voor de derde keer hoorden dat mensen dachten dat je Down syndroom had, werden we toch ook bezorgd en toch ook weer niet. Je was een vrolijke, vlotte baby.
Toen je 3 maanden oud was liet ik een schoteltje met beschuit met muisjes uit mijn handen vallen. Afhangende mondhoek, arm deed het niet, onverstaanbare spraak. Het bleek een TIA. Of een CVA… “what’s in the name” zei de neuroloog. Het deed mij beseffen waar het echt om draait in het leven.
Toen je 6 was kreeg je vitiligo (een pigmentstoornis/auto-immuunziekte). Je kunt raden wat mijn gedachten en overtuigingen daarover waren. Niet mild voor mezelf. Niet helpend. Snoeihard. Kon ik je witte vlekken maar van je overnemen.
Opvoeden
Opvoeden vind ik het leukste wat er is en tegelijkertijd een grote uitdaging. Een modus vinden tussen goed doen en het nooit goed kunnen doen. Ik doe het in ieder geval zo bewust mogelijk. En anderzijds doe ik ook maar wat. Ik maak fouten en geef die toe. En daarmee ben ik niet onfeilbaar en menselijk en dat voelt okay.
Meis, wat heb ik veel van je geleerd. Jij bent zo opmerkzaam en sensitief. Je bent zo vaak een spiegel waar ik in reflecteer en van leer.
En nu ben je vandaag 15 jaar geworden.
Mijn wens voor jou
Ik wens dat je jouzelf eens zou zien door mijn ogen. Ik heb àlle vertrouwen in jou. Je bent een mooie mix van papa en van mij. Je bent sociaal, gevoelig, spontaan, avontuurlijk, zorgzaam en je hebt nu al zelfkennis, durf en lef. Zelfstandig en zelfredzaam. Te volwassen eigenlijk al door wat je hebt meegemaakt.
Jij komt er wel. En ik hoop nog heel lang te mogen meelopen op jouw levenspad.
Liefste kind, ik hou van jou. En dat gaat nóóit meer over.
X Mama
